Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytając Wellness wielokrotnie miałem to olśniewające uczucie przebłysków geniuszu, którym karmi nas tu autor. Genialne idee połączone ze sobą jak naczynia krwionośne w systemie zwanym małżeństwem. Łapałem się na tym, że dosłownie wzrok mi wariuje z szybkości czytania i jej gabaryt 500 stron nie zrobił na mnie wrażenia. Zrobiła na mnie wrażenie całość, wspaniałe pióro. Uważam, że Hill stworzył już drugiego klasyka współczesnej literatury i będziemy do niego wracać przez kolejne dekady. Bierzcie i czytajcie, bo warto.

Czytając Wellness wielokrotnie miałem to olśniewające uczucie przebłysków geniuszu, którym karmi nas tu autor. Genialne idee połączone ze sobą jak naczynia krwionośne w systemie zwanym małżeństwem. Łapałem się na tym, że dosłownie wzrok mi wariuje z szybkości czytania i jej gabaryt 500 stron nie zrobił na mnie wrażenia. Zrobiła na mnie wrażenie całość, wspaniałe pióro....

Oto mamy książkę roku - Łakome. Doskonała na poziomie literackości, poetyckości, wrażliwości, emocji, czułości. Małgorzata Lebda jakby zamknęła w niej rzeczywistość. Czytałem dwa razy, a przeczytam jeszcze ze dwadzieścia. Miód dla konesera doskonałej literatury. Dlaczego tak sądzę ? Otóż dlatego, że w każdym krótkim i zwięzłym rozdziale tej niepozornej, bo ledwie 300 stronicowej książki autorce udaje się uchwycić nieuchwytne, opisać nieopisywalne, porazić prądem czytelnika, zmartwić, a przy tym zachwycić naprawdę niezwykłym językiem i talentem do jego używania.
Treść tworzą drobne gesty, momenty zawahania, przystanki, pauzy na czas dla siebie, czas na głęboką zadumę. Nie zalecam czytać w pośpiechu, może fajnie byłoby w pociągu. Jeden rozdział i 10 kilometrów przesuwającego się przed oczami krajobrazu.
Wstrząsnęła mną, ustawiła do pionu. Rozkochała w sobie. Dotknęła do żywego. Coś pięknego.

Oto mamy książkę roku - Łakome. Doskonała na poziomie literackości, poetyckości, wrażliwości, emocji, czułości. Małgorzata Lebda jakby zamknęła w niej rzeczywistość. Czytałem dwa razy, a przeczytam jeszcze ze dwadzieścia. Miód dla konesera doskonałej literatury. Dlaczego tak sądzę ? Otóż dlatego, że w każdym krótkim i zwięzłym rozdziale tej niepozornej, bo ledwie 300...

Postanowiłem przeczytać po tym jak zerknąłem tu na opinie jakby z dwóch różnych biegunów. Jedni zachwalają, dla innych flaki z olejem, a że już od jakiegoś czasu chciałem zapoznać się z literaturą ukraińską i lubię mieć zdanie na literackie tematy sporne poparte lekturą, oto co myślę o ,,Nim dojrzeją maliny''.

Przede wszystkim zaskoczyła mnie w tej książce ,,swojskość''. Jakbym czytał o polskiej wsi, polskiej babci, polskich dziewczynach - te same wiejskie zarośnięte domy, sady, gorące lato. Tylko imiona bohaterek inne, a poza tym ta powieść mogłaby wyjść spod pióra Polki - debiutantki i z pewnością zostałaby tutaj doceniona. Styl Kuzniecowej jest osobliwy, taki - zalotny, co chwilę puszcza oczko, a to jakimś żartem sytuacyjnym, a to anegdotą typową dla stylu życia millenialsów, a to sceną na górze - jakby ze snu, którą z przyjemnością przeczytałem kilka razy.

Sama historia, rzeczywiście - niby nic się tu nie dzieje, a jednak chciałem wiedzieć kogo do życia wybierze Mia i kto do jasnej anielki jest ojcem dzieci Marty, co się stanie z Lusią i czy to aby na pewno nie jest córka Lilki?

I tak to niepostrzeżenie dobrnąłem do końca i przyznaję 8 gwiazdek, bo ma w sobie coś przyciągającego, niewyrażalnego. Dziękuję za uwagę.

Postanowiłem przeczytać po tym jak zerknąłem tu na opinie jakby z dwóch różnych biegunów. Jedni zachwalają, dla innych flaki z olejem, a że już od jakiegoś czasu chciałem zapoznać się z literaturą ukraińską i lubię mieć zdanie na literackie tematy sporne poparte lekturą, oto co myślę o ,,Nim dojrzeją maliny''.

Przede wszystkim zaskoczyła mnie w tej książce ,,swojskość''....